Noong ika-26 ng Mayo, tapos na ang aming huling pagsusulit sa summer school at lumipad kami sa Boracay. Tumira kami nang apat na araw roon: apat na araw na puno ng iba't ibang libangan: Island Hopping, Banana Boat, Sailing, Massage, atbp. Noong panahon iyon, walang masamang balita tungkol sa finacial crisis, walang maraming pili tungkol sa kinabukasan, nag-enjoy lang kami sa simpleng bakasyon.
Mabilis ang paglipat ng oras. Isang buwan na nakatapos ang aming paglalakbay roon, pumuputi ang aming itim na balak, update na ang aming facebook, dumating sa Tsina na an gaming postcard, at nagsimula ang bagong semester, karaniwa muli ang aming buhay sa Manila. Kung minsan nakita ko ang mga larawan sa Boracay, nag-isip ko ano ang pinakamahalagang anihan sa paglalakbay na ito? Hindi maginhawang paglalangoy sa dagat, hindi nakagugulat na Banana Boat, hindi mga awit sa bar tuwing gabi, hindi pagkaing-dagat o mango shake, hindi mga bomba o pasalubong o postcard, simple lang ang sagot--ang mga tanawin.
Pagkatapos ng paglalakbay sa Boracay, naniwala ko kung may isang hanapbuhay ang Diyos, dapat siyang isang Chemist. Ito ang dahilan kung bakit parang bluestone ang kulay ng malayong dagat sa Boracay, at parang emerald ang kulay ng dagat na malapit sa tabing-dagat. Ito ang dahilan din kung bakit purong puti ang mga buhangin doon, nag-extracting na ang Diyos ng mga ito! Kaya, parang isang laboratoryo ni Diyos ang Boracay, linikha ang mga makulay at magandang tanawin, at sa wakas, sinabi ni Diyos "Kailangan ang liwanag", kaya naging activator ang liwanag ng araw sa buong pagsubok niya, at maningning ang lahat na elemento sa tanawin doon: dagat, buhangin, punong buko. Sa tingin ko, isang masayang trabaho ang Chemist, kasi linikhain nila ang mga bagay na ipaganda o ipabuti ang aming pang-araw-araw na buhay. Ito ang dahilan kung bakit sinabi ko nang isang Chemist ang Diyos, hindi lang linikha ang magandang tanawin sa Boracay, kundi nagkalat siya ng kasiyahan sa kaniyang laboratoryo, nasa iyong kaligaran, syempre masaya ang bawat na manlalakbay.
Noong unang gabi sa Boracay, pumasyal kami sa tabing-dagat at nakita kami ang di mabilang na diyamande sa itim na langit--Oo, sumisikat ang mga bituin, kahit mahina ang sikat ng bawat isa, nag-iipon sila sa malawak na langit at naging isang kahanga-hangang larawan. Samantala sa Boracay, mas maliwanag ang mga bar at hotel, at mas maingay, may masayang halakhak at magandang awit na umiikot sa hangin. Habang pumapasyal ka sa tanawin niyon, sigurong naniniwala ka nang may Diyos nga sa langit, kung hindi, paano linikha ang mga tanawin?
Diversity ang aming daigdig, kaya kakaiba ang kagandahan ng iba't ibang bansa o lungsod. Maganda ang Beijing dahil sa mahabang kasaysayan, maganda ang Manila dahil sa malaking shopping mall, pero maganda ang Boracay dahil sa kaniyang purong kalikasan. Kahit nag-commercialize na ang Boracay, maaaring makita ka ang likhain ng Diyos, hindi likhain ng tao--kung may isang trabaho ang Diyos, dapat siyang isang Chemist--isang trabaho nang ipaganda ang daigdig.
Cissy Zheng Yining
