|
Ang tea shop ay isa rin lagi nilang pinuntahan. Doon, nakikinig sila ng "Qinqiang", isang dramang lokal na katangian ng Hilagang Kanluran ng Tsina. Hindi niyang naiintindihan ang nilalaman ng drama, ngunit ikinagagalak niya ang aria ng mga aktor. Lagi rin silang kumakain ng Lanzhou noodle. Dati, nang kumain siya ng pansit hindi siya nakatiis ng anghang nito, isa-isang biraso ng pansit ang ipinasok niya sa bibig, at ngayon ganap na sanay siya sa mga maanghang pagkain. Noong umawi siya sa Alemanya para sa bakasyon, naalaala pa niya ang pagkain ng Lanzhou.
Tinanong minsan niya sa sarili, bilang isang dayuhan, kung bakit siya nakakapagsalamuha nang mabuti sa mga tagalokalidad sa Lanzhou. Ang konklusyon ay madaling siya makisalamuha sa iba dahil sa kanyang pagkatao at mahilig siyang isipin at matuto. Sinabi niya na sa Tsina, sa pakikipagpalagayan sa ibang tao, ang pakikitungo at tono ng pagsabi ay mas mahalaga kaysa sa nilalamang nito. Lagi siyang pinahahalagahan iyong sensitibong lugar. Sinabi niyang:
"Sa palagay ko, dapat magsikap ako para malaman ang aking mga kasamahan. Kung ikokonsidera lamang ang trabaho at hindi papansinin ang pagkakoroon ng mabuting relasyon sa mga kasamahan, mahirap ang pagtupad ng mga trabaho dito. Sa kabuuan, masayang nagtutulungan kami dito."
Sinabi ni Stephan na nagplano siyang humingi sa kampanya na ipagpatuloy ang kanyang trabaho dito sa Lanzhou nang iba pang 5 taon. Kung puwede, umaasa siyang magtatrabaho dito nang mas matagal.
|
